Benim oyuncak ayım yalnız yaşar...

 Bu dünyada insanlar hep yalnız kaldıklarını düşünürler… Yalan mı ? Söyleyin bana hangimiz en dara düştüğümüz anda bomboş bir odadayızdır ? Çok azımız.. Sevgi vardır hep ön planda.. Bir insan ne kadar yalnızım derse o kadar çok kişi vardır aslında yanında. Görmeyi bilmeyen gözler inkar eder , duymayı bilmeyen kulaklar duymadım der , atmayan kalp ise hissetmedim. Eğer bir daha böyle bir dünyaya gelmeyeceksem bütün hislerim açık olsun isterim. Reddederim yalnız kalmayı. Öğrenirim yeniden sevmeyi. Mutlu anlarımın tadını çıkarırım. Mutsuzluk neye yarar ki ?İnsanı yalnızlığa iten zaten yalnızlığın ta kendisi değilmidir ?  İnsan kendi yalnızlığını kendisi yaratmaz mı ? Hayatınızın düzeni sizin elinizdeyse mutluluğu siz yaratmazmısınız ? Ben insanlığın üzülmesi yerine oyuncak ayımın üzülmesini tercih edenlerdenim. Bu yüzden benim oyuncak ayım her zaman yalnız yaşar... ve sonsuza dek de öyle yaşayacak...